Podróże Poety za Warsztatami- Felieton

Ja to ktoś inny

Arthur Rimbaud

Poezja jest wielką damą. Kocha i nienawidzi. Przypomina coaching dziś i dziś poezja ma internet. Może w tym internecie istnieć. Ja zawsze byłam głodna wiedzy nie tylko tej z dziedziny poezji. Bardzo dobrze pamiętam jak we Wrocławiu uczęszczałam na Warsztaty by zdobyć większą wiedzę.

Kiedy mieszkałam we Wrocławiu moim pedagogiem z dziedziny poezji był Eugeniusz Tkaczyszyn-Dycki, który mówił do mnie Xiężna. To mój pseudonim do dziś. Była także Marta Podgórnik, Jerzy Janiewicz i inni.

Pamiętam iż krążyły pogłoski, że zacny szef BL chce mnie wydać (Brzmi bardzo szpiegowsko). Ale to były tylko pogłoski. Bardzo za to cieszyłam się kiedy publikowano mnie w art-zinie Cegła i innych. Trafiłam także na stronę Biura Literackiego dwa razy. Jaka się czułam wielka.

No i ten Festiwal poetów. Festiwal poezji i szpanu. Festiwal schizofrenii i taniec rozpaczy. Nagminne wspominanie twórczości Wojaczka. Rafał Wojaczek , wielki poeta co żył w niepragnieniu życia. Wojaczek poeta przeklęty a my chcieliśmy też być przeklętymi poetami ale robiliśmy to niezdarnie. Ego poetów jest bardzo groźne, wręcz niebezieczne. Umiesz pisać? Serio. Istnieją w tych czasach inne drogi, inne światy.

Biuro Literackie to miejsce bardzo kontrowersyjne do dziś. Miejsce, które wzbudza tyleż respektu ile wątpliwości. Jednak można wypłynąć w nim na literackich portach czego mi nie udało się nigdy osiągnąć.

O Rafale Wojaczku jeszcze wspomnę w osobnym felietonie bo bez wątpienia na to zasługuje. Jednak dziś skupię się na innym klasyku. Arthurze Rimbaud:

Jean Ni­co­las Ar­thur Rim­baud, zna­ny jako Ar­thur Rim­baud, uro­dził się 20 paź­dzier­ni­ka 1854 roku w Char­le­vil­le-Mézi­ères, we Fran­cji. Był po­etą za­li­cza­nym do gro­na tzw. poètes maudits – po­etów wy­klę­tych.

Swo­je dzie­ciń­stwo po­eta spę­dził pod opie­ką dziad­ków, któ­rzy za­opie­ko­wa­li się nim, gdy oj­ciec chłop­ca opu­ścił ro­dzi­nę. Ar­thur Rim­baud osią­gał bar­dzo do­bre wy­ni­ki w na­uce i już w wie­ku dzie­się­ciu lat na­pi­sał swój pierw­szy pro­za­tor­ski utwór. Ma­jąc szes­na­ście lat two­rzył pro­zę i po­ezję tak­że w ła­ci­nie. W 1871 roku po­eta uciekł z domu, za­miesz­kał w Pa­ry­żu i praw­do­po­dob­nie do­łą­czył do Ko­mu­ny Pa­ry­skiej. Wiódł ży­cie burz­li­we, peł­ne skan­da­li,

włó­czę­gi i al­ko­ho­lu. 

(fragment: https://poezja.org/wz/Rimbaud_Arthur/)

Warsztaty poetyckie są próbą. Próbą odkrywania siebie. Próbą odnalezienia swojego języka w poezji. Bez wątpienia kiedy piszesz nie tylko wiersze odkrywasz, że jesteś wysoko wrażliwy dlatego większośc poetów to ludzie , którzy są vege. Świat poezji rządzi się tymi samymi prawami: Jest poezją i trzeba mieć znajomości. Bez nich nie pójdziesz dalej choćbyś godzien był Nobla. No i oczywiście szczęście, przydatne w każdej dziedzinie. Od pewnego czasu odnoszę wrażenie, że poeci i pisarze zdobywają nagrody za głoszenie poglądów i nie ma znaczenia co tak naprawdę tworzą. Czego nauczyły mnie Warsztaty w Biurze Literackim? Tego, że gdybym wtedy wiedziała tyle o życiu co wiem teraz (O ile w ogóle jesteśmy w stanie pojąć ludzką egzystencję) to być może byłabym jeszcze bardziej znana dziś.

Zawsze jednak miałam niezmienne wartości czyli szukałam szczęścia w poezji jak każdy. W poezji znalazłam jedynie pustkę. Bycie kochanym to największe szczęście człowieka. To dar. Poezja ani nic tego ci nie da. Tak, jestem sentymentalna i romantyczna.

Wi­dzia­łem słoń­ce ni­sko w pla­mach gróz mi­stycz­nych,
Jak sła­ło dłu­gie, zim­ne fio­le­tów mar­twi­ce,
Po­dob­ne do ak­to­rów w dra­mach pra­an­tycz­nych,
Na fale w dal to­czą­ce swych drgań ta­jem­ni­ce.

Arthur Rimbaud, Statek Pijany (Fragment)

Miłego poniedziałku i zapraszam już za tydzień.